Japoński dramat telewizyjny. Mukoda Kuniko, Yamada Taichi, taiga dorama

W końcu XX wieku krytycy w Japonii pisali o upadku literatury pięknej, księgarze narzekali na znaczne zmniejszenie się sprzedaży powieści, zaś uczelnie niepokoiły się malejącym zainteresowaniem studiami literaturoznawczymi. Istotnie, nastąpiły zmiany, które mogły wywołać powyższe niepokoje. Przede wszystkim literatura w Japonii nie spełniała już jednej z ważniejszych funkcji: przestała być traktowana jako źródło mądrości i skarbiec człowieczego doświadczenia i wzorców zachowania.
[...]
Podczas gdy jeszcze przez kilka powojennych dziesięcioleci w Japonii literatura była wielką nauczycielką i źródłem wiedzy o świecie duchowym człowieka, to wraz ze wzrostem poczytności opowiadań rysunkowych, jak również zainteresowaniem powieściami i dramatami telewizyjnymi pozycja ta została osłabiona. Rola opowiadań i powieści - zwłaszcza o tematyce rodzinnej - przeniesionych do telewizji była ogromna w drugiej połowie XX wieku. Telewizyjny przekaz żywej mowy bohaterów usytuowanych w przestrzeni wizualizowanej (w toku lektury książek - wyobrażonej) odwoływał się do wewnętrznych przeżyć widzów i słuchaczy, przede wszystkim jako członków drobnomieszczańskiej rodziny na dorobku.
[...]
Dramat telewizyjny, po japońsku "terebi dorama", cieszy się dużym zainteresowaniem w Japonii od końca lat pięćdziesiątych XX wieku. Wtedy telewizja wyemitowała sztukę "Watakushi wa kai ni naritai" (Chcę zostać małżą, 1958). Kilka lat wcześniej, w 1953 roku, rozpoczęła pracę stacja nadawcza telewizji i w swym programie uwzględniła teatr - początkowo nadawano ze studia telewizyjnego na żywo. Nagraniami wideo zaczęto posługiwać się od 1958 roku.