Węzły duszy. Chrestomatia współczesnych opowiadań chińskich

Zdębieliśmy, zdębieliśmy na minutę, a potem, wrzeszcząc chórem, rozprysnęliśmy się na cztery strony.

Łaciata świnia Żony wyniosła w pysku ludzką głowę. Kobiecą głowę z rozpuszczonymi włosami. Głowa była jeszcze całkiem świeża, bardzo blada, nie śmierdziała i nie pachniała, powiało od niej tylko zimnym powietrzem, od którego napięły się nam karki i wszystkie włosy stanęły dęba na głowie. (...)

Ludzie otaczali głowę niczym gwoździe przyciągane przez magnes, nikt się nie ruszał i nikt nic nie mówił. Niebo ciemniało w naszych oczach, był szesnasty dzień miesiąca według kalendarza rolniczego, wielki księżyc słał miękkie, czerwone promienie, oświetlał nasze twarze i plecy, oświetlał martwą głowę. Na martwej głowie skakały turkusowo-zielone cętki światła, a my nie mogliśmy oderwać od niej oczu. Ludzie tak stali, a świnie szalały pod światłem księżyca, wszystkie ze zjeżoną szczeciną, a kiedy usiłowaliśmy je przegonić, głęboko z gardeł wydostawało się im naszczekiwanie: hau, hau, hau! Przestaliśmy zwracać na nie uwagę.

- To nie jest głowa mojej siostry! Moja siostra uciekła z jednym więźniem z laogai, to nie jest głowa mojej siostry! - jego wycie tonęło w księżycowym blasku niczym zraniony karp opadający ku głębinie, nikt nie zwracał na niego uwagi.

(fragment opowiadania Mo Yana Twoje postępowanie nas przeraża,  tłum. Małgorzata Religa)