Metodologia językoznawstwa diachronicznego

(…)Przedmiotem zainteresowania diachronii są zmiany w języku na wszystkich jego poziomach i we wszystkich jego podsystemach. A zatem językoznawca diachronista może badać zmiany fonetyczne, fonologiczne, prozodyczne, morfologiczne, składniowe, stylistyczne, socjolingwistyczne, pragmatyczne, etykiety językowej. Istotne jest podejście do materiału językowego od strony dynamicznej, widzenie nie stanu, ale ruchu, transformacji, przekształcenia. Granica między synchronią (czyli opisem stanu) a diachronią (opisem transformacji) może być w niektórych ujęciach płynna i zamazana. Istnieje wiele pojęć, które występują – w zasadzie w tym samym znaczeniu – zarówno w ujęciu synchronicznym, jak i diachronicznym.(…)
A zatem diachroniczne podejście do analizy faktów językowych, mimo występującej niekiedy nieostrości terminu, jest na ogół intuicyjnie oczywiste i nie stwarza badaczom poważniejszych kłopotów. Zarazem zmiany w języku występowały i występować będą zawsze, jako że fakt ich istnienia przyjmowany jest jako powszechnie obowiązujące prawo, w związku z czym diachronia do kresu istnienia językoznawstwa będzie mieć nowe materiały do badań i analizy.

Fragment „Wprowadzenia”